25 Οκτωβρίου Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καί νοταρίων Μαρκιανοῦ καί Μαρτυρίου.

Τῷ αὐτῷ μηνί KE΄, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καί νοταρίων Μαρκιανοῦ καί Μαρτυρίου.

 Χριστοῦ καλάμους τούς νοταρίους νόει,

Εἰς αἷμα τό σφῶν ἐκ ξίφους βεβαμμένους.

Πέμπτῃ Μαρκιανόν τάμον εἰκάδι Μαρτύριόν τε.

 Ὅ­ταν ὁ Ἅ­γιος Παῦ­λος ὁ Ὁ­μο­λο­γη­τής καί Ἱ­ε­ρο­μάρ­τυρας πα­τρι­άρ­χευ­ε στήν Κων­σταν­τι­νού­πο­λι, με­τά τόν θά­να­το τοῦ Ἀ­λε­ξάν­δρου Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως, στά χρό­νια τοῦ αὐ­το­κρά­το­ρα Κων­σταν­τί­ου, κα­τά τό ἔ­τος 337, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­πα­τή­θη­κε, ἀλ­λοί­μο­νο!, ἀ­πό τούς Ἀ­ρεια­νούς καί ἔ­πε­σε  στήν αἵ­ρε­σί τους, τό­τε αὐ­τοί οἱ εὐ­σε­βέ­στα­τοι ἦ­ταν τοῦ ἀ­να­φερ­θέν­τος Πατριά­ρχου νο­τά­ριοι καί γραμ­μα­τι­κοί καί διαβάζον­τας στόν λα­ό τά ἱ­ε­ρά Βι­βλί­α, ἔ­λαμ­παν παν­τοῦ μέ τήν εὐ­λά­βεια, μέ τήν σε­μνό­τη­τα τῶν τρό­πων καί μέ κά­θε ἁ­γι­ό­τη­τα καί ἀ­ρε­τή. Ἰ­δι­αί­τε­ρα ὅ­μως μέ τήν Ὀρ­θο­δο­ξί­α. Ἀ­φοῦ λοι­πόν ὁ θεῖ­ος Παῦ­λος ἐ­ξω­ρί­σθη­κε στήν Ἀρ­με­νί­α καί ἐ­κεῖ δέ­χθη­κε τό μα­κά­ριο τέ­λος, ἀφοῦ πνίγηκε ἀπό τούς Ἀρειανούς[1], αὐτοί οἱ Ἅ­γιοι νο­τά­ριοι ἔ­λεγ­χαν μέ θάρ­ρος τούς δυσ­σε­βεῖς καί κή­ρυτ­ταν σέ ὅ­λους, ὅ­τι ὁ Υἱ­ός εἶ­ναι ὁ­μο­ού­σιος μέ τόν Πα­τέ­ρα. Τό­τε, ἐ­πει­δή δέν πεί­σθη­καν νά προ­δώ­σουν τήν εὐ­σέ­βεια, οὔ­τε μέ κο­λα­κεῖ­ες καί ὑ­πο­σχέ­σεις δω­ρε­ῶν, οὔ­τε μέ ἀ­πει­λές πλη­γῶν καί βα­σά­νων, γι’ αὐ­τό θα­να­τώ­νον­ται μέ τήν μά­χαι­ρα καί θά­βον­ται στήν πόρ­τα τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως, πού λέ­γε­ται Με­λαν­δη­σί­α, στήν το­πο­θε­σί­α τοῦ Δευ­τέ­ρου. Ὕ­στε­ρα ἔ­κτι­σε Να­ό ἐκ θε­με­λί­ων στό ὄ­νο­μά τους ὁ ἐν Ἁ­γί­οις Πα­τήρ ἡμῶν Ἰ­ω­άν­νης ὁ Xρυσόστομος[2].

  Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀναστασίου.

* Ἀναστάσιε, σοῦ δέ τί γράψω χάριν;

Χριστοῦ χάριν σπεύσαντος ἐκθανεῖν ξίφει.

Αὐτός ὁ Ἅ­γιος αὐ­τό­κλη­τος πῆ­γε στούς τυ­ράν­νους καί ἀ­φοῦ ὡμολό­γη­σε μέ θάρ­ρος τόν Χρι­στό Θε­ό ἀ­λη­θι­νό καί ποι­η­τή τοῦ παν­τός, ὅ­λους τούς ἐ­ξέ­πλη­ξε. Καί ἐ­πει­δή μέ τά λό­για πού εἶ­πε καί μέ τήν ἀν­δρεί­α πού ἔ­δει­ξε βε­βαί­ω­σε τό ἀ­με­τά­θε­το τῆς γνώ­μης του, γι’ αὐ­τό ἀ­πο­κε­φα­λί­σθη­κε καί ρί­χθη­κε στήν θά­λασ­σα. Μί­α ὅ­μως εὐ­λα­βής γυ­ναῖ­κα παίρ­νον­τας τό τί­μιό του λεί­ψα­νο, ἀ­φοῦ τό ἔβγαλε ἔ­ξω ἡ θά­λασ­σα, τό τύ­λι­ξε μέ σιν­δό­νια καί μέ μύ­ρα καί, ἀ­φοῦ κα­τα­σκεύ­α­σε εὐ­κτή­ριο οἶκο στό ὄ­νο­μα τοῦ Μάρ­τυ­ρα, ἐ­κεῖ ἐν­τα­φί­α­σε τό λεί­ψα­νό του, μέ­ τό ὁ­ποῖο πολ­λές θε­ρα­πεῖ­ες γί­νον­ταν θαυ­μα­τουρ­γι­κά καί τό­τε καί μέ­χρι τώ­ρα γί­νον­ται.