Σύροντες εἰς γῆν Μᾶρκον οἱ μιαιφόνοι,
Πρός οὐρανούς πέμποντες αὐτόν ἠγνόουν.
Εἰκάδι πέμπτῃ Μᾶρκον ἐνί χθονί ἄφρονες ἕλκον.
Αὐτός ὁ πανεύφημος Ἀπόστολος Μᾶρκος κήρυξε τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ σέ ὅλη τήν Αἴγυπτο καί τήν Λιβύη καί τήν Βαρβαρία καί τήν Πεντάπολη, στά χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Τιβερίου[1] τό ἔτος 64. Συνέγραψε δέ τό δικό του ἅγιο Εὐαγγέλιο, πού τοῦ τό ἐξήγησε ὁ Πέτρος ὁ Κορυφαῖος Ἀπόστολος.
Ὅταν πῆγε ὁ Ἀπόστολος στήν Κυρήνη τῆς Πενταπόλεως, ἔκανε ἐκεῖ πολλά θαύματα. Ἔπειτα ἀναχωρῶντας ἀπό ἐκεῖ, πῆγε στήν Ἀλεξάνδρεια καί ἀπό ἐκεῖ στήν Πεντάπολη, ἐνῷ σέ κάθε μέρος ἐνεργοῦσε θαύματα. Στόλιζε τίς Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ, χειροτονοῦσε Ἐπισκόπους καί κληρικούς, ὕστερα δέ πάλι γύρισε στήν Ἀλεξάνδρεια. Ἐκεῖ λοιπόν καθώς βρῆκε μερικούς ἀδελφούς στό μέρος τῆς θαλάσσης, πού ἀποκαλεῖται τοῦ Βουκόλου, συναναστρεφόταν μέ αὐτούς, εὐαγγελιζόμενος καί κηρύττοντας τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό οἱ προσκυνητές τῶν εἰδώλων, ἐπειδή δέν ἄντεχαν νά βλέπουν τήν πίστι τοῦ Χριστοῦ νά αὐξάνεται καί νά προκόβη, ἔδεσαν τόν Ἀπόστολο μέ σχοινιά καί τόν ἔσυραν ἐπάνω σέ πέτρες. Οἱ δέ σάρκες του, καθώς χτυποῦσαν στίς πέτρες, καταξεσχίζονταν καί τό αἷμα του κοκκίνιζε τήν γῆ. Ἔπειτα τόν ἔβαλαν στήν φυλακή, ὅπου τοῦ ἐμφανίσθηκε ὁ Κύριος καί τοῦ φανέρωσε τήν μέλλουσα δόξα, πού ἐπρόκειτο νά λάβη στούς Οὐρανούς. Ὕστερα δέ ἀπό μία ἡμέρα, τόν ἔδεσαν πάλι οἱ Ἕλληνες καί τόν ἔσερναν μέσα στίς ἀγορές. Ἐκεῖ λοιπόν ἐπειδή σπαράσσονταν οἱ σάρκες του καί κατακόβονταν ἀπό τίς πέτρες, παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Κύριο ὁ μακαριστός Ἀπόστολος τοῦ Κυρίου.
Καί ὡς πρός τόν χαρακτῆρα τοῦ σώματος τέτοιος ἦταν ὁ θεῖος αὐτός Εὐαγγελιστής· Δέν ἦταν οὔτε πολύ ψηλός καί μακρύς, οὔτε πάλι πολύ χαμηλός καί κοντός, ἀλλά μαζί μέ τό μέτριο μέγεθος, τόν στόλιζε αὐτόν καί ἡ ἀνθισμένη λευκότητα τῶν μαλλιῶν του. Ἡ μύτη του ἦταν μακριά καί ἴσια καί ὄχι κοντή καί πλατειά, ὥστε νά δείχνη τό πρόσωπό του σάν κολοβό. Τά φρύδια του ἔσμιγαν πρός τά μέσα, τό γένι του ἦταν δασύ καί μακρύ, ἡ κεφαλή του ἦταν φαλακρή καί τό χρῶμα τοῦ προσώπου του εἶχε ἄριστη καί ἁρμονική ἀπόχρωσι. Εἶχε δέ ὁ Ἀπόστολος πολλή συμπάθεια πρός τούς δεομένους καί μιλοῦσε μέ εὐκολία σ’ αὐτούς, πού τόν συναντοῦσαν, ἔτσι ὥστε οἱ ἀρετές τῆς ψυχῆς του ἀντέλαμπαν μέ τίς φυσικές χάριτες τοῦ σώματός του.
Τελεῖται δέ ἡ Σύναξί του στόν πάνσεπτό του Ναό, πού βρίσκεται κοντά στόν τόπο πού ὀνομάζεται τοῦ Ταύρου[2].
[1] Στό Ὡρολόγιο ἀναγράφεται Νέρωνος. Ἔφθασε ὅμως καί ἕως τόν Νέρωνα, στόν καιρό τοῦ ὁποίου ἀγωνίσθηκε τό ἔτος 64. Τό ἴδιο λέει καί ὁ Μελέτιος στό α΄ τόμο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας. Αὐτός γράφει καί τά ἑξῆς σχετικά μέ αὐτόν τόν Εὐαγγελιστή Μᾶρκο, δηλαδή, ὅτι ἄρχισε νά κηρύττη τό Εὐαγγέλιο στήν Αἴγυπτο, κατά τό δέκατο τρίτο ἔτος μετά τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, καί πρῶτος ἔκτισε Ἐκκλησίες στήν Ἀλεξάνδρεια. Διότι αὐτός ὁ Μᾶρκος ἦταν μαθητής καί θετός υἱός τοῦ Πέτρου, ἀνεψιός δέ τοῦ Βαρνάβα καί υἱός τῆς Μαρίας, ἡ ὁποία δέχθηκε τούς Ἀποστόλους, ὅπως γράφεται στίς Πράξεις· «Συνιδών δέ (ὁ Πέτρος) ἦλθεν ἐπί τήν οἰκίαν Μαρίας τῆς μητρός Ἰωάννου, τοῦ ἐπικαλουμένου Μάρκου» (Πράξ. 12,12 καί πρός Κολασ. 4,10)· καί ὁ ἴδιος ὁ Πέτρος γράφει «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Μᾶρκος ὁ υἱός μου» (A΄ Πέτ. 5,13). Καί γράφει ἐπί πλέον ὁ Μελέτιος, ὅτι, ὅταν ὁ Πέτρος πῆγε τήν πρώτη φορά στήν Ρώμη κηρύττοντας τό σωτήριο κήρυγμα, δέν εὐχαριστήθηκαν μόνο οἱ Ρωμαῖοι μέ τήν ἄγραφη διδασκαλία τοῦ κηρύγματός του, ἀλλά παρακάλεσαν αὐτόν τόν Ἀπόστολο, τόν Μᾶρκο, σάν μαθητής τοῦ Πέτρου, πού ἦταν, νά τούς ἀφήση ἔγγραφο ὑπόμνημα τῆς διδασκαλίας τοῦ Πέτρου, καί ἔτσι ἔγιναν αἴτιοι τῆς συγγραφῆς τοῦ κατά Μᾶρκον Εὐαγγελίου, ὅπως διηγεῖται ὁ Εὐσέβιος (Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, βιβλ. β΄, κεφ. ιε΄ ) καί ὁ Κλήμης ὁ Στρωματεύς στό στ΄ τῶν ὑποτυπώσεων καί ὁ Παπίας ὁ Ἱεραπολίτης. Ὁ Θεοφύλακτος ὅμως καί ὁ Οἰκουμένιος καί ὁ Μητροφάνης Σμύρνης στήν ἑρμηνεία τῶν Καθολικῶν Ἐπιστολῶν συμφωνοῦν λέγοντας, ὅτι ὁ Πέτρος ἐπέτρεψε στόν Μᾶρκο νά πάη στήν Αἴγυπτο καί νά γράψη τό Εὐαγγέλιο. Ὁ δέ θεῖος Αὐγουστῖνος, σχετικά μέ τήν συμφωνία τῶν Εὐαγγελιστῶν (βιβλ. α΄, κεφ. β΄) λέει, ὅτι ὁ Μᾶρκος φαίνεται πώς ἀκολουθεῖ τόν Ματθαῖο καί ἀντιπροσωπεύει μία συνοπτική παρουσίασι τῶν εὐαγγελικῶν διηγήσεων τοῦ Ματθαίου (βλέπε στήν Ἑκατονταετηρίδα, σελ. 173). Βλέπε σχετικά μέ αὐτόν τόν Ἅγιο Μᾶρκο καί στίς ἕνδεκα τοῦ Ἰουνίου, ὅπου θά βρῆς, ὅτι αὐτός συγκέντρωσε τά λείψανα τοῦ Ἁγίου Βαρνάβα, καί τά ἀπέθεσε μέσα σέ ἕνα σπήλαιο. Σημείωσε, ὅτι τό ὄνομα Μᾶρκος, σύμφωνα μέ μερικούς μέν, εἶναι ἑβραϊκό. Γι’ αὐτό ὁ Πηλουσιώτης Ἰσίδωρος εἶπε, ὅτι αὐτό ἑρμηνεύεται ὡς καθαρός ἤ ψηλός. Σύμφωνα μέ ἄλλους δέ, εἶναι ἑλληνικό. Διότι πολλοί Ἕλληνες ὠνομάζονταν μέ τό ὄνομα Μᾶρκος. Καί γιά νά μιλήσουμε συνολικά, πολλοί Ἑβραῖοι συναναστρεφόμενοι μέ τούς Ἕλληνες, εἶχαν καί τά ὀνόματα τῶν Ἑλλήνων. Ἔτσι ὁ Ἀπόστολος Φίλιππος, πού ἦταν Ἑβραῖος, εἶχε τό ὄνομα τοῦ Ἕλληνα βασιλιᾶ Φιλίππου, πού ἔζησε διακόσια χρόνια πρίν ἀπό τόν Χριστό. Ἔτσι ὁ Νικόδημος τῆς Συναγωγῆς τῶν Ἑβραίων, εἶχε ἑλληνικό ὄνομα. Ἔτσι ὁ Τρύφων, πού ἦταν Ἑβραῖος, πρός τόν ὁποῖον ἔκανε τόν Διάλογο ὁ θεῖος Ἰουστῖνος ὁ Φιλόσοφος καί Μάρτυς, ὠνομαζόταν μέ ὄνομα ἑλληνικό, καί ἄλλοι τό ἴδιο. Σημείωσε, ὅτι στόν Εὐαγγελιστή Μᾶρκο ἐγκώμιο ἔχει ὁ Νικήτας ὁ ρήτορας, τοῦ ὁποίου ἡ ἀρχή εἶναι ἡ ἑξῆς· «Ὥσπερ οὐχ ὅμοιαι τῶν σωμάτων πάντων». (Σώζεται στήν Λαύρα, στήν Μονή τοῦ Διονυσίου καί στήν Μονή τῶν Ἰβήρων).
[2] Ἀξιόλογο εἶναι τό θαῦμα, πού συναντοῦμε στήν βιογραφία αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ἡ ὁποία ἀναφέρεται ἀπό τόν Βολλάνδο· δηλαδή, ὅτι στήν Ἀλεξάνδρεια ἦταν ἕνας ὑποδηματοποιός ἄπιστος, ὁ ὁποῖος ἐνῶ ἔρραβε μία φορά τό σχισμένο καί παλαιό παπούτσι τοῦ Ἁγίου Μάρκου, τρύπησε τό χέρι του μέ τήν βελόνα. Καί καθώς πόνεσε πολύ, φώναξε, ὤ Θεέ μου! Τότε ὁ Εὐαγγελιστής, παίρνοντας ἀφορμή ἀπό αὐτό, τοῦ δίδαξε τήν πίστι τοῦ Χριστοῦ καί ἀμέσως τόν ἰάτρευσε μέ τό σάλιο του. Ἔπειτα, ἀφοῦ τόν βάπτισε, τόν χειροτόνησε Ἐπίσκοπο τοῦ ἐκεῖ θρόνου. Λένε ἀκόμη καί ὅτι ὁ Εὐαγγελιστής αὐτός βρισκόταν στήν Ρώμη, ὅταν μαρτύρησε ὁ Πέτρος καί ὁ Παῦλος· ἔπειτα ἀφοῦ γύρισε στήν Ἀλεξάνδρεια, σ’ αὐτήν ἔλαβε τόν μαρτυρικό θάνατο τό ἔτος 68, σύμφωνα μέ τόν Εὐτύχιο Ἀλεξανδρείας στό χρονικό. (Βλέπε στήν Ἑκατονταετηρίδα τοῦ κυρ Εὐγενίου.)
Login