ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΟΥ

 Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Αὐ­τός ὁ Ἅ­γι­ος κα­τα­γό­ταν ἀ­πό τήν Κι­λι­κί­α, ἦ­ταν δέ ὑ­περ­βο­λι­κά κα­λο­προ­αί­ρε­τος ἄν­θρω­πος καί ἔ­χον­τας τόν φό­βο τοῦ Θε­οῦ φυ­τευ­μέ­νο στήν καρ­διά του, ἔ­γι­νε καί στούς ἄλ­λους δά­σκα­λος σω­τη­ρί­ας. Δι­ό­τι συμ­βού­λευ­ε καί τούς Ἕλ­λη­νες, πού λά­τρευ­αν τά εἴ­δω­λα, νά ἀ­πέ­χουν ἀ­πό τά μά­ται­α αὐ­τά καί ἄ­ψυ­χα καί νά γνω­ρί­σουν τόν Θε­ό, τόν Ποι­η­τή τοῦ παν­τός. Ὁ­πό­τε ἀ­πό τήν αἰ­τί­α αὐ­τή συ­νε­λή­φθη καί ὡ­δη­γή­θη­κε στόν ἡ­γε­μό­να, πού λε­γό­ταν Σα­κερ­δώ­τας. Ἀ­πό αὐ­τόν λοι­πόν δο­κί­μα­σε ὁ Ἅ­γι­ος δι­ά­φο­ρα βά­σα­να, δι­ό­τι ἀ­φοῦ ἔ­βα­λε ὁ θη­ρι­ώ­δης στά πό­δια τοῦ Ἁ­γί­ου ὑ­πο­δή­μα­τα σι­δε­ρέ­νια, τά ὁ­ποῖ­α εἶ­χαν καρ­φιά, τόν πρό­στα­ξε νά τρέ­χη μπρο­στά ἀ­πό τά ἄ­λο­γα, μέ­χρι τήν πό­λι Γάγ­γρα, ἡ ὁ­ποί­α ἀ­πέ­χει ἀ­πό τήν Κι­λι­κί­α ὀ­γδόν­τα στά­δι­α, δη­λα­δή δέ­κα μί­λια. Καί ἀ­φοῦ ὁ Ἅ­γι­ος πέ­ρα­σε τά ἑ­πτά στά­δι­α, δη­λα­δή πε­ρί­που ἕ­να μί­λι­ο, δί­ψα­σαν οἱ στρα­τι­ῶ­τες πού τόν συ­νώ­δευ­αν καί δέν μπο­ροῦ­σαν νά περ­πα­τή­σουν πλέ­ον ἀ­πό τήν δί­ψα. Γιά τόν λό­γο αὐ­τό ὁ Ἅ­γι­ος, ἀ­φοῦ προ­σευ­χή­θη­κε, ἔ­βγα­λε νε­ρό ἀ­πό μί­α ξε­ρή πέ­τρα, πού ἦ­ταν στόν δρό­μο, τό ὁ­ποῖ­ο τρέ­χει μέ­χρι σή­με­ρα «εἰς δό­ξαν Θε­οῦ καί εἰς τι­μήν τοῦ Μάρ­τυ­ρος». Καί ὅ­ταν ὁ Ἅ­γι­ος ἔ­φθα­σε στήν Γάγ­γρα, ἐ­κεῖ ἀ­νά­φθη­κε ἕ­να κα­μί­νι καί το­πο­θε­τή­θη­κε μέ­σα σ’ αὐ­τό, ὅ­που καί τήν ψυ­χή του πα­ρέ­δω­σε στόν Κύ­ρι­ο καί ἔ­λα­βε ἀ­πό αὐ­τόν τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου τόν στέ­φα­νο. Τε­λεῖ­ται δέ ἡ Σύ­να­ξι καί ἑ­ορ­τή του κον­τά στήν γέ­φυ­ρα τοῦ Ἰ­ου­στι­νι­α­νοῦ καί κον­τά στήν το­πο­θε­σί­α πού λέ­γε­ται Πε­τρί­ο.

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΟΥ

* Αὐ­τός ὁ Ἅ­γι­ος Ἰ­ω­άν­νης ἦ­ταν στά χρό­νι­α τοῦ πα­ρα­βά­τη Ἰ­ου­λι­α­νοῦ, κα­τά τό ἔ­τος 361, στρα­τι­ω­τι­κό ἐ­πάγ­γελ­μα ἔ­χον­τας στά νού­με­ρα τῶν κα­λου­μέ­νων Τα­ϊ­φά­λων. Ἀ­πο­στάλ­θη­κε λοι­πόν αὐ­τός μα­ζί μέ ἄλ­λους στρα­τι­ῶ­τες, γιά νά κα­τα­δι­ώ­κη τούς Χρι­στια­νούς. Καί φαι­νο­με­νι­κά μέν, ὑ­πο­κρι­νό­ταν, ὅ­τι πο­λε­μεῖ τούς Χρι­στια­νούς, στά κρυ­φά ὅ­μως τούς βο­η­θοῦ­σε. Ἔ­τσι ἐ­κεί­νους τούς Χρι­στια­νούς, πού οἱ ἄλ­λοι στρα­τι­ῶ­τες συ­νε­λάμ­βα­ναν, αὐ­τός εὕρι­σκε τρό­πο καί τούς φυ­γά­δευ­ε. Ὄ­χι μό­νον αὐ­τά ἔ­κα­μνε ὁ ἀ­οί­δι­μος, ἀλ­λά καί συμ­πο­νοῦ­σε τούς θλι­βο­μέ­νους, ἔ­δι­νε τά ἀ­πα­ραί­τη­τα στούς πτω­χούς καί στό­λι­ζε τήν ζω­ή του μέ προ­σευ­χές καί νη­στεῖ­ες καί ἐ­πι­σκέ­ψεις τῶν ἀ­σθε­νῶν καί φυ­λα­κι­σμέ­νων, τῶν ὁ­ποί­ων με­τέ­βα­λε τόν τρό­πο τῆς ζω­ῆς στό καλ­λί­τε­ρο. Ἔ­τσι μέ τέ­τοια θε­ά­ρε­στα ἔρ­γα, ἀ­φοῦ πέ­ρα­σε τήν ζω­ή του, «ἀ­νε­παύ­θη ἐν Κυ­ρί­ῳ». Τό δέ ἅ­γι­ο λεί­ψα­νό του ἐν­τα­φι­ά­σθη­κε στήν το­πο­θε­σί­α, πού λέ­γε­ται Παν­δέ­κτης, ὅ­που καί οἱ ξέ­νοι ἐν­τα­φι­ά­ζον­ταν. Με­τά ἀ­πό αὐ­τά φα­νε­ρώ­θη­κε τό λεί­ψα­νό του σέ μί­α γυ­ναίκα μέ ἀ­πο­κά­λυ­ψι. Ἀ­φοῦ λοι­πόν τῆς ἐμ­φα­νί­σθη­κε ὁ Ἅ­γι­ος, τῆς φα­νέ­ρω­σε τά ἔρ­γα τῆς ζω­ῆς του καί πῶς λέ­γε­ται τό ὄ­νο­μά του. Λέ­γε­ται μά­λι­στα, ὅ­τι ὁ Ἅ­γι­ος αὐ­τός ἔ­κα­νε καί ἄλ­λα θαύ­μα­τα. Μά­λι­στα δέ καί ἰ­δι­αι­τέ­ρως, ἐμ­πό­δι­ζε τούς δού­λους ἐ­κεί­νους, πού ἀ­να­ζη­τοῦ­σαν νά φύ­γουν κρυ­φά ἀ­πό τούς κυ­ρί­ους τους. Πα­ρό­μοι­α φα­νέ­ρω­νε τά λά­φυ­ρα τῶν πο­λε­μί­ων καί φα­νέ­ρω­νε τούς κλέ­πτες. Τε­λεῖ­ται δέ ἡ Σύ­να­ξις καί ἑ­ορ­τή του στόν σε­πτό Να­ό τοῦ Ἁ­γί­ου Ἀ­πο­στό­λου καί Εὐ­αγ­γε­λι­στοῦ Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Θε­ο­λό­γου, κον­τά στήν ἁ­γι­ώ­τα­τη Με­γά­λη Ἐκ­κλη­σί­α.