Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Πέτρου τοῦ Θαυματουργοῦ.* Αὐτός πατρίδα εἶχε τήν Κωνσταντινούπολι, γεννήθηκε δέ ἀπό γονεῖς θεοφιλεῖς, οἱ ὁποῖοι μαζί μέ ὅλη τους τήν οἰκογένεια προτίμησαν νά ζήσουν τήν μοναχική ζωή. Ἔτσι ἐπειδή οἱ μεγαλύτεροι ἀδελφοί του, ὁΠαῦλος, λέω, καί ὁ Διονύσιος, ἔγιναν νωρίτερα Μοναχοί, γι’ αὐτό καί αὐτός μαζί μέ τόν μικρότερο ἀδελφό του, Πλάτωνα, ἔγιναν Μοναχοί, κατά μίμησι καί ζῆλο ἐκείνων. Καί τόσο ἀγωνίσθηκε ὁ μακάριος αὐτός Πέτρος νά ὑπερβῆ ὅλους τούς συνομηλίκους του στούς ἀγῶνες τῆς ἀσκήσεως, ὥστε ὄχι μόνο οἱ ἀδελφοί του, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἄλλοι Μοναχοί τόν χρησιμοποίησαν ὡς πρότυπο καί παράδειγμα στήν ἀρετή. Καί, ὅσα καλά ὑπῆρχαν στό πρόσωπό του, φρόντιζαν νά τά μεταγράφουν καί νά τά διαμορφώνουν καί ἐκεῖνοι στήν δική τους ζωή. Ὁπότε καί ὁ τότε Πατριάρχης Νικόλαος, ὁ Ἰταλός, θαυμάζοντάς τον καί ἐπαινῶντας τον γιά τήν ἀρετή καί λογιότητά του, φρόντιζε νά τόν τιμήση μέ Ἀρχιερωσύνη. Ὁ Πέτρος ὅμως, ἐπειδή δέν συμφωνοῦσε μέ ἐκεῖνα πού συνέβαιναν τότε, δέν τό δέχθηκε. Ὁπότε ὁ Πατριάρχης κατάπεισε τόν ἀδελφό του Παῦλο μέ παραινέσεις καί χειροτόνησε ἐκεῖνον Ἀρχιερέα τῆς Κορίνθου, πού βρίσκεται στόν Μωριά. Ὁ Πέτρος αὐτός,ἀποφεύγοντας τήν καταπίεσι τοῦ Πατριάρχη, κατέβηκε μαζί μέ τόν Ἀρ-χιερέα ἀδελφό του Παῦλο στήν Κόρινθο καί ἐκεῖ πέρασε στήν ἡσυχία μεγάλο χρονικό διάστημα. Ἀλλ’ ὅμως δέν πέτυχε μέχρι τό τέλος τόν σκοπότου. Διότι, ὅταν πέθανε ὁ Ἀρχιερέας τοῦ Ἄργους, πῆγαν στόν ἅγιο Κορίνθου οἱ Ναυπλιῶτες καί Ἀργῖτες Χριστιανοί καί τόν παρακαλοῦσαν μέ πολλές δεήσεις, νά χειροτονήση γι’ αὐτούς Ἀρχιερέα αὐτόν τόν ἀδελφό του Πέτρο. Ὁπότε ὁ Πέτρος, ἀναγκαζόμενος καί μή συμφωνῶντας σ’αὐτό, ἔφυγε καί ἔλιπε γιά πολύν καιρό.Ὅταν ὅμως ἐπέστρεψε, πάλι τόν ἐνωχλοῦσαν περισσότερο ὁπότε σιγά σιγά ὑποχωρῶντας στά δάκρυά τους, ἀνέλαβε τήν προεδρία. Ἀφοῦλοιπόν ἔγινε Ἀρχιερέας, πρῶτα φρόντισε γιά τήν εὐταξία τῶν Ἱερέων Ὁ Παῦλος αὐτός φαίνεται νά εἶναι ὁ ἴδιος ἐκεῖνος, πού ἑορτάζεται κατά τήν 27η Μαρτίου . Δεύτερο, φρόντισε νά ἔχη ὁ κάθε Ἱερέας τήν ἐπίβλεψι καί προστασία τῶν ψυχῶν, πού τοῦ ἁρμόζει. Τόσο δέ πολύ ἅπλωνε τό χέρι του σέ ἐλεημοσύνη ὁ τρισμακάριος, ὥστε πολλές φορές δέν ὑπολόγιζε οὔτε αὐτό τό ὑποκάμισό του, ἀλλά τό ἔδινε καί αὐτό στούς πτωχούς.Ἔτσι ἔτρεφε τούς ὀρφανούς, βοηθοῦσε τίς χῆρες καί ὅλους ὅσοι εἶ-χαν ἀνάγκη μέ χαρά τούς βοηθοῦσε. Ἔτσι, ὅταν κάποτε ἔπεσε πεῖνα στόν Μωριά, αὐτός ἔθρεψε πολλές χιλιάδες λαοῦ. Καί ἐπειδή, καθώς ἔδινε ὁ Ἅγιος, ἄδειασε τό πιθάρι καί ἔμεινε μέσα σ’ αὐτό λίγο ἀλεύρι, ὤ τοῦ θαύματος!, πάλι τό πιθάρι βρέθηκε γεμᾶτο καί ἔφθασε γιά ἀρκετό χρονικό διάστημα ὄχι μόνο γιά τούς ἐνδεεῖς καί πτωχούς, ἀλλά καί γιά αὐτούς ἀκόμη τούς δικούς του ἀνθρώπους. Ἔργο καί κατόρθωμα τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ ἦταν οἱ ἀπελευθερώσεις τῶν σκλαβωμένων ἀπό τά χέρια τῶν δυναστῶν καί στερεωτέρων. Αὐτός θεράπευσε καί μία παρθένο δαιμονισμένη. Αὐτός προεῖπε αἰνιγματικά ἕνα πάθος, πού ἐπρόκειτο νά συμβῆσέ ὅλη τήν Πελοπόννησο. Αὐτός προγνώρισε καί τό τέλος τῆς ζωῆς του.Ἔτσι, ἀφοῦ ἔγινε ἑβδομῆντα ἐτῶν καί ἀφοῦ ἔχυσε ἀμέτρητους ἱδρῶτες γιά τήν κατόρθωσι τῆς ἀρετῆς, ἄφησε τήν μακάρια ψυχή του στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί μετά τόν θάνατό του φανερά παρουσιάζεταιστό ἅγιό του λείψανο ἡ ἐνέργεια τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διότι προέρχονται ἀπό αὐτό μύρα εὐωδέστατα καί δαίμονες διώκει καί διάφορες ἀσθένειες θεραπεύει καί μέ αὐτά ὅλα καθαρά φανερώνει τήν μακαριότητα καί δόξα, πού ἔλαβε στούς Οὐρανούς ὁ ἀοίδιμος.
Login