Ἁγίου Μάρτυρος Ἀντιόχου

Αὐ­τός ἦ­ταν ἀ­πό τήν πό­λι τῆς Σε­βά­στειας, πού βρί­σκε­ται στήν Καπ­πα­δο­κί­α, ἰα­τρός στήν τέ­χνη, πε­ρι­ερ­χό­με­νος τίς πο­λι­τεῖ­ες καί θε­ρα­πεύ­ον­τας τούς ἀ­σθε­νοῦν­τες. Πε­ρι­ερ­χό­με­νος λοι­πόν τήν χώ­ρα τῆς Γα­λα­τί­ας καί Καπ­πα­δο­κί­ας, καί θερα­π­εύ­ον­τας κά­θε εἴ­δη ἀ­σθε­νει­ῶν, συ­νε­λή­φθη ἀ­πό τόν ἡ­γε­μό­να Ἀ­δρια­νό καί ἀ­μέ­σως κρε­μά­σθη­κε ἐ­πά­νω σέ ξύ­λο καί ξε­σχί­σθη­κε στά πλευ­ρά καί μέ φω­τιά κά­η­κε. Ἐ­πει­δή ὅ­μως τά βά­σα­να αὐ­τά δέν τόν ἔ­βλα­ψαν, γι’ αὐ­τό φυ­λα­κί­σθη­κε καί τήν ἄλ­λη ἡ­μέ­ρα βάλ­θη­κε μέ­σα σέ ἕ­να κα­ζά­νι, γε­μᾶ­το ἀ­πό κά­θε λά­δι ἐ­νερ­γη­τι­κό καί δρα­στι­κό, τό ὁ­ποῖ­ο και­γό­ταν ἑ­πτά ἡ­μέ­ρες στήν φω­τιά. Ἐ­πει­δή ὅ­μως βγῆ­κε ὁ Ἅ­γιος καί ἀ­πό ἐ­κεῖ ἀ­βλα­βής μέ τήν θεί­α χά­ρι, γι’ αὐ­τό δό­θη­κε στά θη­ρί­α, γι­ά νά τόν φᾶ­νε. Ἀλ­λά καί ἀ­πό αὐ­τά πα­ρέ­μει­νε ἀ­βλα­βής. Κα­τό­πιν μέ τήν προ­σευ­χή του σύν­τρι­ψε ὅ­λα τά εἴ­δω­λα καί τά ἔ­κα­νε σάν σκό­νι. Ὁ­πότ­ε γιά τήν αἰ­τί­α αὐ­τή ἀ­πο­κε­φα­λί­σθη­κε ὁ ἀ­οί­δι­μος καί ἔ­λα­βε τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου τόν στέ­φα­νο. Ἀ­πό δέ τόν λαι­μό του ἔ­τρε­ξε αἷ­μα μα­ζί μέ γά­λα.

Αὐ­τό τό θαῦ­μα βλέ­πον­τας ὁ Κυ­ρια­κός ὁ δή­μιος, πού ἀ­πο­κε­φά­λι­σε τόν Ἅ­γιο, ὡ­μο­λό­γη­σε μέ θάρ­ρος τόν ἑ­αυ­τό του Χρι­στια­νό καί εἶ­πε· «Ἀ­νά­θε­μα στόν Ἀ­δρια­νό καί στά εἴ­δω­λά του». Ὁ­πό­τε ἀ­πο­κε­φα­λί­σθη­κε καί αὐ­τός καί ἀ­νέβηκε στούς Οὐ­ρα­νούς, γιά νά συ­να­γάλ­λε­ται μέ τόν Ἅ­γιο Ἀν­τί­ο­χο.

 (Ση­μεί­ω­σε, ὅ­τι τό Μαρ­τύ­ριό ­του σώ­ζε­ται στήν Με­γί­στη Λαύ­ρα, τοῦ ὁ­ποί­ου ἡ ἀρ­χή εἶ­ναι· «Ἀ­δρια­νοῦ ἡ­γε­μο­νεύ­ον­τος»­).