μνήμη τῆς Ἁγίας Μυροφόρου καί ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.

Αὐτή ­κα­τα­γόταν ἀ­πό τά Μά­γδα­λα, τά ὁ­ποῖ­α β­ρί­σκον­ται στά σύνορα τῆς Συ­ρί­ας. Ἀφοῦ προσῆλθε στόν Χρι­στό, τόν ἀ­κο­λού­θη­σε καί, ἐ­πει­δή ἐ­νω­χλεῖ­το ἀ­πό ἑ­πτά δαι­μό­νι­α, ἐ­λευ­θε­ρώ­θηκε ἀ­πό αὐ­τό βέβαια πάλι μέ τήν χά­ρι τοῦ Χρι­στοῦ. Αὐτή λοι­πόν ἀ­κο­λου­θῶντας τόν Χρι­στό καί ὑ­πη­ρε­τῶντας τον μέχρι τό πά­θος καί τόν Σταυ­ρό, ἔ­γι­νε καί Μυ­ρο­φό­ρος καί εὐ­αγ­γε­λί­στρι­α καί πρώ­τη αὐ­τή ἀ­πό τίς ἄλ­λες Μυ­ρο­φό­ρες εἶ­δε τήν Ἀ­νά­στα­σι τοῦ Χρι­στοῦ, μα­ζί μέ τήν ἄλ­λη Μα­ρί­α, δηλαδή τήν Κυ­ρί­α Θε­ο­τό­κο, ὅ­ταν «ὀ­ψέ τοῦ Σαβ­βά­του», δηλαδή με­τά τό Σάβ­βα­το, εἶ­δε τόν Ἄγ­γε­λο, ὅπως γρά­φει ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής Ματ­θαῖ­ος. Ὅ­ταν πῆ­γε πρω­ί στό μνῆ­μα, τό­τε εἶ­δε δύ­ο Ἀγ­γέ­λους νά κάθωνται στά λευ­κά. Καί πά­λι εἶ­δε τόν Χρι­στό, τόν ὁ­ποῖ­ο νο­μί­ζοντας, ὅ­τι εἶ­ναι ὁ κη­που­ρός καί θέ­λοντας νά πιά­ση τά πό­δια του, ἄκου­σε ἀπό αὐ­τόν· «Μή μου ἅ­πτου», ὅπως ἀ­να­φέ­ρει ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής Ἰ­ω­άν­νη­ς[1].

 Αὐ­τή ἡ Μυ­ρο­φό­ρος με­τά τήν Ἀ­νά­λη­ψι τοῦ Κυ­ρί­ου, πῆ­γε στήν Ἔ­φε­σο καί βρῆ­κε τόν Ἅ­γιο Ἰ­ω­άν­νη τόν Θε­ο­λό­γο. Καί ἐ­κεῖ, ἀ­φοῦ ­κοι­μή­θηκε ὁ­σια­κά, ἐν­τα­φι­ά­σθη­κε κον­τά στήν πόρ­τα τοῦ σπη­λαί­ου, μέ­σα στό ὁ­ποῖ­ο κοι­μή­θη­καν ἀρ­γό­τε­ρα οἱ ἑ­πτά Παῖ­δες οἱ ἐν Ἐ­φέ­σῳ. Ἀ­φοῦ πέ­ρα­σαν χρό­νια πολ­λά, τό­τε στά χρό­νια τοῦ ἀ­οί­δι­μου βα­σι­λιᾶ Λέ­ον­τα τοῦ Σο­φοῦ, κα­τά τό ἔ­τος 890, με­τα­φέρ­θη­κε στήν Κων­σταν­τι­νού­πο­λι τό ἅ­γιό της λεί­ψα­νο καί ἀ­πο­θη­σαυ­ρί­σθη­κε στό Μο­να­στή­ρι τοῦ Ἁ­γί­ου Λα­ζά­ρου, τό ὁ­ποῖ­ο ἔ­κτι­σε ὁ ἴ­διος βα­σι­λιάς, στό ὁ­ποῖ­ο τε­λεῖ­ται καί ἡ Σύ­να­ξι καί ἑ­ορ­τή της καί στήν το­πο­θε­σί­α τοῦ Κου­ρά­το­ρα, πού εἶ­ναι κον­τά στόν Ταῦ­ρο.

(Βλέ­πε καί στήν 4η Μα­ΐ­ου, πού ἰ­δι­αί­τε­ρα τε­λεῖ­ται ἡ ἀ­νά­μνη­σι τῆς ἀ­να­κο­μι­δῆς τοῦ λει­ψά­νου αὐ­τῆς τῆς Ἁ­γί­ας Μα­γδα­λη­νῆς καί τοῦ λει­ψά­νου τοῦ Ἁ­γί­ου Λα­ζά­ρου).

Ὁ ἑλ­λη­νι­κός της Βί­ος σώ­ζε­ται στήν Με­γί­στη Λαύ­ρα, τοῦ ὁ­ποί­ου ἡ ἀρ­χή εἶ­ναι· «Ἐ­γώ τούς ἐ­μέ φι­λοῦν­τας ἀ­γα­πῶ».